1. CO TO JEST AGRESJA?
Zachowania werbalne i fizyczne, które są ukierunkowane na wyrządzenie krzywdy inne osoby lub zniszczenie przedmiotów. Kluczowym aspektem tej definicji jest zamiar i intencjonalność.
Na zachowania agresywne u dzieci i młodzieży mają wpływ takie czynniki, jak:
· Podatność genetyczna – ok 50% dziedziczymy po rodzicach i dziadkach.
· Czynniki biologiczne związane z urazami okołoporodowymi.
· Czynniki rodzinne – wychowanie, relacje pomiędzy rodzicami.
· Niekorzystne czynniki społeczno-kulturowe, ubóstwo, przestępczość, niebezpieczne sąsiedztwo, przynależeć do gangów, oraz
NADMIERNE OGLĄDANIE FILMÓW DLA DOROSŁYCH, AGRESYWNE GRY KOMPUTEROWE!!!!
2. DLACZEGO DZIECI ZACHOWUJĄ SIĘ AGRESYWNIE?
Rodzice czy kadra pedagogiczna skupia się bardzo często na SAMYM ZACHOWANIU DZIECKA, a zapomina o jego PRZYCZYNACH. „Agresywne zachowanie dzieci i młodzieży świadczy o pewnych zaniedbaniach, których doświadczyli już w pierwszych latach swego życia" (Jesper Juul „Agresja – nowe tabu"). Właśnie głównie w wychowaniu, lub raczej w nadmiernym wychowaniu, należy upatrywać się przyczyn agresji u dzieci. Współcześni rodzice mają tendencję do ciągłej kontroli swoich dzieci, stale nimi chcą kierować, ciągle poprawiają, upominają, pouczają i bez przerwy chwalą. Taka HIPERAKTYWNOŚĆ RODZICÓW jest dla dziecka jasnym sygnałem: NIE JESTEŚ DOŚĆ DOBRY.
AGRESJA JEST NASZYM NATURALNYM ZACHOWANIEM, przez które próbujemy sobie radzić z emocjami i jest właściwa dla każdego z nas, szczególnie w młodym wieku, gdy dzieci nie są nauczone tworzyć strategie radzenia sobie z nią.
3. DZIECI UCZĄ SIĘ PRZEZ DOŚWIADCZANIE, A NIE POUCZANIE
Rodzice chcą uczynić z dzieci istoty posłuszne, miłe i dostosowane do dorosłych. Obecnie unikamy przemocy fizycznej wobec dzieci, a jednak nadal istnieje przemoc werbalna i emocjonalna, stosowanie kar i oczekiwanie podległości wciąż są uważane za akceptowane oręże w wychowywaniu dzieci.
Rodzice i pedagodzy są przekonani, że dzieci należy NAUCZYĆ „ODPOWIEDNIO SIĘ ZACHOWYWAĆ", oraz że te normy zachowania mogą być przekazane przez ich narzucenie
i konsekwentne ich przestrzeganie. NIC BARDZIEJ MYLNEGO.
4. POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI
Rola, którą przyjęli na siebie rodzicie i wychowawcy, a w szczególności metody przez nich przyjęte, wiążą się z burzeniem i budowaniem poczucia własnej wartości, które wpływa na dobrostan psychiczny każdego człowieka. Zarówno dzieci, młodzież, jak i osoby dorosłe o wysokim poczuciu własnej wartości są mniej podatne na obraźliwe słowa czy wydarzenia przebiegające nie po ich myśli. Zachowują się bardziej konstruktywnie w sytuacjach, w których osoby o niskim poczuciu własnej wartości wybuchają. Dlatego bardzo ważna jest JAKOŚĆ RELACJI DZIECI
Z RODZICAMI. Jeżeli jest na zaburzona, wówczas można się spodziewać, że dziecko będzie przejawiać zachowania agresywne czy to w domu, czy w szkole.
JEŚLI RODZIC CAŁĄ WINĘ ZA SWÓJ GNIEW ZRZUCI NA DZIECKO TO SPRAWI, ŻE POCZUJE SIĘ ONO MNIEJ WARTE. Jednocześnie dziecko nie będzie potrafiło zrozumieć, dlaczego rodzice mają dwa rodzaje reguł: „JEDNE DLA SIEBIE, DRUGIE DLA NIEGO." Jeśli rodzic krzyknie w gniewie na dziecko, to nie jest to powód do wstydu. Powodem do wstydu jest obarczanie dziecka odpowiedzialnością za gniew rodzica. Dzieci często słyszą „bardzo zezłościłaś mamusię, tatusia czy nauczyciela" i taki właśnie przekaz niesie więcej szkody, niż porywcze „daj mi spokój, nie chcę z tobą gadać".
JEŚLI RODZICE SWOJĄ MIŁOŚĆ DO DZIECI WYRAŻAJĄ POUCZENIAMI, to dziecko nie odbiera tego jako bliskości i dbanie o nie, a jedynie czuje się odbiorcą, i to zaburza jego poczucie wartości.
Prawdziwą tragedią jest stan, gdy dziecko z niskim poczuciem własnej wartości staje się bierne i apatyczne. Takie dziecko przestało być agresywne nie dlatego, że uzyskało spokój i pewność siebie, ale dlatego, że pogodziło się ze swoim położeniem. Taki stan prowadzi do depresji i samobójstw nastolatków w momencie, gdy zetkną się z presją grupy rówieśniczej. JEST TO AGRESJA DO WEWNĄTRZ.
O dojrzałości definiowanej jako umiejętność panowania nad zachowaniami agresywnymi możemy mówić DOPIERO PO PRZEJŚCIU OKRESU NASTOLETNIEGO.
Agresywne zachowania pomiędzy dziećmi nie zostawiają zwykle trwałego śladu w ich psychice. Są często próbą sił, zaznaczaniem granic, dbaniem o swój dobrostan psychiczny.
5. CO ROBIĆ, GDY DZIECKO ZACHOWUJE SIĘ AGRESYWNIE?
Kiedy czujemy się dobrze w kontakcie z naszym dzieckiem, budujemy jego poczucie, że jest KIMŚ WAŻNYM.
Kiedy dorośli powinni interweniować? „Należy interweniować jak najrzadziej! Dlaczego? Dlatego, że im częściej mieszamy się w konflikty między dziećmi, tym więcej odpowiedzialności bierzemy na siebie za sposób, w jaki one sobie z nimi radzą. DZIECI powinny jak najszybciej zrozumieć, że są odpowiedzialne za konflikty i same powinny poszukać rozwiązań" (Jesper Juul „Agresja – nowe tabu").
Zachęcam rodziców do pozostawienia dzieciom ich własnej przestrzeni. Tylko wtedy rodzi się kreatywność, samodzielność, umiejętność samokontroli, wczuwanie się we własne emocje i życie wewnętrzne, umiejętności tak związane z poczuciem własnej wartości.
Musimy zrozumieć, że nasze dziecko jest osobną istotą, która w procesie dorastania dąży do niezależności. Musimy zaakceptować fakt, że starania, żeby dziecko stało się tym, kim byśmy chcieli, nie przyniosą zakładanego rezultatu, jeśli będziemy im mówić, jak należy się zachowywać i decydować za nie co mają robić.